- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 910
1. Każdy człowiek jest członkiem jakiejś wspólnoty: rodzinnej, zawodowej, narodowej, czy innej. Świadomość tej przynależności pozwala mu odkryć własne miejsce w każdej z tych wspólnot i związane z nim zadania i cele, oraz dzieloną z innymi odpowiedzialność. Podobnie każdy człowiek ochrzczony jest członkiem wspólnoty ludzi wierzących, czyli Kościoła i może w nim odnaleźć swoje miejsce i określone funkcje do spełnienia. Nie wszyscy zdają sobie jednak z tego sprawę. Wielu ludzi utożsamia Kościół tylko z duchownymi i osobami zakonnymi. W tak rozumianym Kościele trudno znaleźć miejsce dla świeckich.
2. Tymczasem, tak jak przychodząc na świat w rodzinie każdy człowiek staje się jej pełnoprawnym członkiem, tak rodząc się duchowo poprzez sakrament chrztu człowiek staje się pełnoprawnym członkiem wspólnoty Kościoła. Jak naucza Katechizm, świeccy, czyli ci, którzy nie należą do stanów kapłańskiego i zakonnego, poprzez chrzest zostają wcieleni w Chrystusa (por. KKK 879).
Trzeba podkreślić, że z racji odrodzenia w Chrystusie wszyscy wierni, a zatem stan duchowny, osoby konsekrowane i wierni świeccy, są równi co do godności i działania (por. KKK 872). Jak pisze św. Paweł w Liście do Koryntian, „wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni (aby stanowić) jedno Ciało...” (1 Kor 12,13). Istnieje jednak zróżnicowanie co do funkcji i powołania wiernych.
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 723
1. Słyszeliśmy być może w czasie rozmów stwierdzenie: „wierzę w Boga, ale nie wierzę w księży” lub pytania: „Po co mi pośrednik w kontakcie z Panem Bogiem? Czy muszę spowiadać się przed księdzem?”. Mimo, że osoby przejawiające takie wątpliwości są często członkami Kościoła, kwestionują sens posługi, wypływającej z sakramentu kapłaństwa. Czy jednak Kościół mógłby prawidłowo spełniać swoją misję jedynie w oparciu o powszechne kapłaństwo, w którym uczestniczą wszyscy wierni?
2. Spośród uczestników kapłaństwa powszechnego sam Bóg wybiera i powołuje niektórych do kapłaństwa służebnego. Jest ono odmienne od kapłaństwa wspólnego. Z ustanowienia bowiem Chrystusa przez włożenie rąk w sakramencie święceń kapłani są w sposób szczególny włączeni do posługi Ludowi Bożemu. Mówi o tym autor Listu do Hebrajczyków w słowach: „Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy” (Hbr 5,1).
Odwołując się do słów św. Pawła, który napisał, że „wiara rodzi się z tego, co się słyszy” (Rz 10,17), Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że nikt – żadna pojedyncza osoba ani żadna wspólnota – nie może sam sobie głosić Ewangelii; nikt też nie może sam siebie upoważnić do głoszenia Dobrej Nowiny. Człowiek posłany przez Pana mówi i działa nie przez swój własny autorytet, ale na mocy autorytetu Chrystusa; nie jako członek wspólnoty, ale jako mówiący do niej w imieniu Zbawiciela. Nikt nie może sam sobie udzielić łaski, ale musi być mu ona dana i ofiarowana. Zakłada to istnienie szafarzy tej łaski –upoważnionych przez Chrystusa kapłanów. Właśnie od Jezusa biskupi i prezbiterzy otrzymują misję i „świętą władzę” działania; władzę, dzięki której posłani przez Chrystusa czynią i dają na mocy daru Bożego to, czego nie mogą czynić i dawać sami z siebie (por. KKK 875).
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 1127
1. W życiu myślą często wybiegamy w przyszłość: jak będzie ona wyglądała, co będzie się działo z rodziną, z instytucją, w której pracuję; myślimy o następcy, który we właściwy sposób poprowadzi to, co stworzyliśmy, co jest naszym dziedzictwem, co chcielibyśmy, aby było zachowane i kontynuowane. W ten sposób chcemy, aby przez następcę spełniło się nasze trwanie.
2. Syn Boży, Jezus Chrystus zakładając Kościół pragnął, aby on trwał aż do końca czasów. To On wybrał dwunastu nazwanych Apostołami, którzy byli „zaczątkiem Nowego Izraela i początkiem świętej hierarchii” (DM 5), razem wybrani i razem posłani, aby służyć braterskiej wspólnocie wszystkich wiernych. Chrystus ustanawiając Dwunastu nadał im formę „kolegium czyli stałego zespołu, na czele którego postawił wybranego spośród nich Piotra” (KK 19).
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 1264
1. Świat wszedł w trzecie tysiąclecie nowożytnej historii ze wszystkimi problemami, które przyniósł wiek XX i z całą spuścizną wieków minionych. Na przestrzeni dziejów problemy nie ominęły także Kościoła. Znamieniem współczesnych czasów są rozłamy, rozwój sekt czy próby fałszywej „demokratyzacji” struktur kościelnych, wielu też podważa rolę papieża, jaką spełnia on wobec wspólnoty wierzących. Z tego powodu szczególne znaczenie ma dziś uzasadnienie prymatu Piotra i jego następców.
2. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza: „Jedynie Szymona uczynił Pan Opoką swojego Kościoła, nadając mu imię Piotr. Powierzył mu klucze Kościoła, ustanowił go pasterzem całej trzody. Dar związywania i rozwiązywania, dany Piotrowi, został udzielony także Kolegium Apostołów pozostającemu w łączności z głową swoją. Ta pasterska misja Piotra i innych Apostołów stanowi jeden z fundamentów Kościoła. Jest ona kontynuowana przez biskupów pod prymatem Piotra” (KKK 881).
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 764
1. W zwyczajny rytm życia każdej parafii wpisuje się co pewien czas posługa biskupa. Przeprowadza w niej wizytację kanoniczną, udziela sakramentu bierzmowania, konsekruje kościół czy kaplicę. Obecność biskupa w parafii uświadamia wiernym, że są cząstką Kościoła diecezjalnego, powierzoną Jego pasterskiej trosce.
2. Kim jest biskup w Kościele? Najkrótsza odpowiedź brzmi, że jest następcą apostołów. Apostołowie zaś to uczniowie powołani w sposób szczególny przez Jezusa, tworzący kolegium Dwunastu. Opis ich powołania i katalog imion podają Ewangeliści: święty Mateusz, święty Marek i święty Łukasz. Liczba „12” jest świadomym nawiązaniem do dwunastu pokoleń izraelskich, które stanowiły fundament Ludu Bożego Starego Testamentu. Dwunastu Apostołów to fundament nowego Ludu Bożego. Chrystus wysłał ich na świat, aby napełnieni mocą Ducha Świętego, głosili Ewangelię i gromadząc wszystkie ludy w jednym Kościele, uświęcali je i kierowali nimi. By ten urząd posługiwania przetrwał do końca świata, Apostołowie wybrali sobie pomocników i przez nałożenie rąk przekazali im dar Ducha Świętego otrzymany od Chrystusa, udzielając im pełni sakramentu święceń. W ten sposób - z pokolenia na pokolenie - przez nieprzerwane następstwo biskupów przechodzi pierwotna tradycja, a dzieło zbawienia trwa i rozwija się aż do naszych czasów. Zachowana w ten sposób ciągłość apostolskiej posługi nazywa się sukcesją apostolską.