- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 720
- „Pan kiedyś stanął nad brzegiem, szukał ludzi gotowych pójść za Nim, by łowić serca słów Bożych prawdą” – śpiewamy w znanej piosence religijnej. Ojciec Święty Jan Paweł II wyznał, że piosenka ta rozbrzmiewała w jego sercu, gdy przyjmował urząd następcy świętego Piotra. Śpiewamy ją często podczas prymicji i na jubileuszach kapłańskich, odnosząc jej słowa jedynie do księży. Czy jednak Chrystus nie szuka także świeckich, którzy jako matki i ojcowie, lekarze i rolnicy, inżynierowie, nauczyciele czy przedsiębiorcy są „gotowi pójść za Nim”? Czy nie pragnie także przez nich „łowić serc słów Bożych prawdą”?
- Wszyscy mamy udział w kapłaństwie Chrystusa. To jest dziedzictwo, które otrzymaliśmy na chrzcie świętym. Kapłaństwo wszystkich ochrzczonych, całego ludu Bożego, nazywa się kapłaństwem wspólnym, tzn. posiadanym na równi przez duchownych i przez świeckich, tworzących jeden kapłański lud Boży. Sakrament bierzmowania, będący swoistym dopełnieniem sakramentu chrztu, utwierdza nas w tym kapłaństwie, jeszcze ściślej wiążąc z Kościołem, udzielając mocy Ducha Świętego i zobowiązując do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do jej obrony.
- Nauka o kapłaństwie wspólnym zawarta jest w Pierwszym Liście św. Piotra Apostoła, w którym czytamy: „wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani, jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar” (1 P 2,5). Katechizm Kościoła Katolickiego tak komentuje te słowa: „Świeccy, jako poświęceni Chrystusowi i namaszczeni Duchem Świętym, (...) są powołani i przygotowani do tego, aby rodziły się w nich zawsze coraz obfitsze owoce Ducha. Wszystkie bowiem ich uczynki i modlitwy (...), życie małżeńskie i rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli odbywają się w Duchu, a nawet utrapienia życia, jeśli cierpliwie są znoszone, stają się duchowymi ofiarami, miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa; ofiary te składane są (...) Ojcu (...) wraz z ofiarą Ciała Pańskiego. (...) W sposób szczególny w misji uświęcania uczestniczą rodzice, prowadząc w duchu chrześcijańskim życie małżeńskie i podejmując chrześcijańskie wychowanie dzieci” (KKK 901-902). Szczególnymi momentami sprawowania kapłaństwa wspólnego w rodzinie mogą być na przykład: wspólny posiłek rozpoczęty i zakończony modlitwą, dziękowanie za narodziny dziecka, przeżywanie świąt rodzinnych czy wspólnego odpoczynku. Również wydarzenia bolesne (jak choroba kogoś bliskiego czy trudna sytuacja życiowa) to momenty, w których możemy realizować kapłańskie posłannictwo: łączenie się w takich chwilach z Chrystusem owocuje uświęcaniem naszego życia.
Świeccy katolicy mogą na mocy powszechnego kapłaństwa pełnić także określone funkcje w Kościele. Katechizm stwierdza, że „świeccy, którzy posiadają wymagane przymioty, mogą być przyjęci na stałe do posługi lektora i akolity” (KKK 903). W krajach misyjnych, gdzie brakuje księży, „świeccy, chociażby nie byli lektorami lub akolitami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich zastępstwie, mianowicie: posługę słowa, przewodniczenie modlitwom liturgicznym, udzielanie chrztu, a także rozdzielanie Komunii świętej” (KKK 903).
Przyjęcie prawdy o kapłaństwie wspólnym nie oznacza, że w Kościele miałby się stać niepotrzebny sakrament kapłaństwa. Daje on bowiem odrębny, istotowo różny udział w kapłaństwie Chrystusa. Polega on na tym, że biskupi i kapłani kształtują wspólnotę wiernych i kierują nią w jej zadaniach, zwłaszcza poprzez sprawowanie Eucharystii i jednanie z Bogiem. Sakrament kapłaństwa jest zatem ustanowiony dla dobra kapłaństwa wspólnego.
- Zapamiętajmy: Wszyscy chrześcijanie przez chrzest są wcieleni w Chrystusa i tym samym uczestniczą w Jego urzędzie kapłańskim. Do naszej misji kapłańskiej należy troska o wzrost chwały Bożej na ziemi, przyczynianie się do dzieła zbawiania świata oraz składanie duchowych ofiar Bogu przez życie rodzinne i zawodowe oraz mężne przeżywanie cierpienia.
Ks. Rafał Bednarczyk
za: Katechizm Płocki
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 818
1. Niejednokrotnie określamy niektórych ludzi mianem „charyzmatycznych mówców” czy też „charyzmatycznych przywódców”. W ten sposób chcemy powiedzieć, że osoby te posiadają niezwykłe zdolności: dar przemawiania do ludzi czy też niebywałe predyspozycje przywódcze, potrzebne do kierowania innymi. Wynika z tego, że „być osobą charyzmatyczną” to tyle, co być osobą obdarowaną konkretnymi talentami, darami, które pomagają w pracy z innymi ludźmi.
2. Od początków Kościoła znane są specjalne dary udzielane przez Ducha Świętego zwane charyzmatami. Charyzmaty (z języka greckiego: „dary łaski”) – są to dary ofiarowane przez Ducha Świętego jednostkom lub grupom, mające służyć budowaniu wspólnoty. Poprzez te dary Duch Święty czyni wiernych gotowymi do podejmowania różnych dzieł czy inicjatyw, mających na celu wzrost świętości Kościoła i jego żywotności apostolskiej (por. 1 Kor 12; KK 10-12). Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że dary udzielane są także „dla dobra ludzi oraz ze względu na potrzeby świata” (KKK 799).
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 1216
1. Podczas rozmów z wyznawcami różnych religii można usłyszeć zarzut, że Kościół katolicki zawłaszczył sobie „monopol” na życie wieczne, twierdząc że „poza Kościołem nie ma zbawienia”. Zwolennicy New Age sugerują, że nie ma religii lepszych i gorszych, bo każda jest jednakowo dobra i w każdej człowiek może dostąpić zbawienia. W związku z tym – ich zdaniem – nie ma znaczenia, czy ktoś jest katolikiem, muzułmaninem, hinduistą czy wyznawcą jakiejkolwiek innej religii: wystarczy tylko wierzyć i czynić dobro...
2. Kościół katolicki naucza, że powtarzane często przez ojców Kościoła zdanie: „Extra Ecclesiam non salus est – Poza Kościołem nie ma zbawienia” należy rozumieć w tym znaczeniu, „że całe zbawienie pochodzi jedynie od Chrystusa-Głowy przez Kościół, który jest Jego Ciałem” (KKK 846). Prawda ta została potwierdzona między innymi w ogłoszonej w 2000 r. deklaracji Kongregacji Nauki Wiary „Dominus Iesus”, w której czytamy: „Przede wszystkim, należy stanowczo wierzyć w to, że pielgrzymujący Kościół konieczny jest do zbawienia. Chrystus bowiem jest jedynym pośrednikiem i drogą zbawienia; On to staje się dla nas obecny w Ciele swoim, którym jest Kościół; On to właśnie, podkreślając wyraźnie konieczność wiary i chrztu (por. Mt 16, 16; J 3, 5), potwierdził równocześnie konieczność Kościoła, do którego ludzie dostają się przez chrzest jak przez bramę” (Dominus Iesus 20; por. KK 14).
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 723
1. Pielgrzymi, przybywający na Plac św. Piotra w Rzymie, bez trudu zauważają w górnej części jednej ze ścian Pałacu Apostolskiego na Watykanie wielki wizerunek Matki Najświętszej z Dzieciątkiem. Polecił go tam umieścić 8 grudnia 1981 r. Jan Paweł II jako wotum dziękczynne za ocalenie swojego życia podczas zamachu, który miał miejsce 13 maja tego roku. Wizerunek podpisany jest czterema łacińskimi słowami: „Mater Ecclesiae Totus Tuus” - Matko Kościoła Cały Twój. Stanowią one podwójne wyznanie Papieża: mówią o wdzięczności Ojca Świętego za opiekę, jaką Maryja otoczyła go w tym dniu, oraz przyzywają jej opieki nad Kościołem. Zapytajmy dzisiaj: jaki jest związek Matki Bożej z Kościołem?
2. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza: „Maryja, wypowiadając «Fiat» («Niech mi się stanie») w chwili Zwiastowania i dając swoje przyzwolenie na misterium Wcielenia, współdziałała już w całym dziele, jakie miał wypełnić Jej Syn. Jest Ona Matką wszędzie tam, gdzie On jest Zbawicielem i Głową Mistycznego Ciała” (KKK 973). Wierzymy, że Najświętsza Boża Rodzicielka, Nowa Ewa, Matka Kościoła, kontynuuje w niebie swoją macierzyńską rolę wobec członków Chrystusa” (KKK 975). Odpowiadając Bogu „tak”, dała doskonały przykład przyjmowania woli Bożej w swoim życiu. Towarzyszyła Chrystusowi od początku Jego publicznej działalności (Kana Galilejska) aż po krzyż na Golgocie. „Najgłębiej ze swym Jednorodzonym współcierpiała i z ofiarą Jego złączyła się matczynym duchem” (KK 3). Zatem w szczególny sposób współpracowała z dziełem Zbawiciela przez wiarę, nadzieję i miłość, i stała się Matką wszystkich wierzących w Chrystusa, Matką całego Kościoła.
- Szczegóły
- Kategoria: Katechezy
- Odsłon: 748
1. Konsekrację można najprościej określić jako szczególne poświęcenie, a nawet oddanie na wyłączną własność Bogu jakiejś rzeczy lub osoby. W tym znaczeniu mówimy np. o konsekracji kościoła, ołtarza, ale też o konsekracji biskupiej lub zakonnej.
2. Życie, jakie niektórzy wierni podejmują przez publiczne i uznane przez Kościół ślubowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, nazywamy życiem konsekrowanym (por. KKK 944). Przez realizację tych ślubów osoby konsekrowane pragną pełniej naśladować Chrystusa i oddać się Jemu „niepodzielnym sercem” (por. 1 Kor 7,34). W adhortacji apostolskiej „Vita consecrata” Jan Paweł II napisał: „życie konsekrowane [zakłada] istnienie odrębnego powołania oraz szczególnej formy konsekracji, która przygotowuje do specjalnej misji. (...) Osoby konsekrowane, które obierają drogę rad ewangelicznych, otrzymują nową i specjalną konsekrację, która (...) zobowiązuje je do naśladowania – przez praktykę celibatu, ubóstwa i posłuszeństwa – tej formy życia, jaką sam Jezus przyjął i dał za wzór uczniom” (nr 31).