Polska 97,17% Polska
Stany Zjednoczone Ameryki 1,57% Stany Zjednoczone Ameryki
Chiny 0,31% Chiny
Niemcy 0,30% Niemcy
Francja 0,15% Francja

Razem:

39

Krajów
00094
Dzisiaj:  94 Wczoraj:  86 Ten miesiąc:  2.746

List pasterski Biskupa Łowickiego

na rozpoczęcie Adwentu i Roku Duszpasterskiego 2018/2019

 

 

Czcigodni Bracia Kapłani,

Drodzy Przedstawiciele Życia Konsekrowanego,

Siostry i Bracia,

 

     Kościół święty jest wspólnotą Ludu Bożego Nowego Przymierza, w której każdy z nas ma swój udział. Jesteśmy wpisani w zbawczy czas Ducha Świętego, który staje się Twoim i moim skarbem.

1. Oczekiwania zbawcze

     Bóg wypełnia z serca zapowiedź zbawczą, bo On nigdy nie zawodzi. Dlatego rozpoczynający się dziś Rok Kościelny dla ludzi wierzących jest ogromną szansą i nadzieją. Adwent nie jest bowiem tylko biernym oczekiwaniem, ale odkrywaniem i poznawaniem tego, co nam wierzącym wydaje się już znane i powszednie. Bóg zawsze wypełnia swoje zapowiedzi w momencie najstosowniejszym, przybliżając jednocześnie wszystkich do zbawienia (por. Jr 33, 16); On napełnia prawdziwą radością, bo On przychodzi osobiście do każdego z nas.

2. Możliwość doskonałości

     Niestety, obecnie wielu pragnie zamiast prawdziwego rozwoju człowieczeństwa, jedynie mitycznego „samodoskonalenia”. Przy którym w centrum nie jest człowiek, ale tylko jedna z jego części czy wymiarów. W tym procesie winno chodzić zawsze o całego człowieka, o ludzką osobę.

     Każdy wierzący zdaje sobie sprawę, że w ewangelizacji bardziej skuteczni są świadkowie niż nauczyciele. To wskazuje na konieczność przemiany świata, który zmienia się tylko wtedy, kiedy piękniejsze staje się moje serce. Doskonałość, to podążanie ku świętości. Z kolei świętość to najpewniejsza droga do szczęścia. Warunkiem jest jednak otwartość serca na prawdę i miłość Bożą. Przecież sam Chrystus zapewnia: Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli (J 8, 32). W takim duchu wierzący autentycznie oczekują na przyjście Zbawiciela, który jest drogą, i prawdą, i życiem (J 14, 6).

3. Zbawcza wrażliwość serca

         Jezus Chrystus mówi dzisiaj w Ewangelii o niespodziewanych wydarzeniach, które dotkną człowieka i świat (por. Łk 21, 25-28. 34-36). Jednocześnie zapowiada spodziewane wydarzenie zbawcze, gdy przyjdzie w obłoku z wielką mocą i chwałą (Łk 21, 27), czyli z potęgą, która zwycięża grzech i śmierć. Przyjście Jezusa jest pewne; Bóg nigdy nie kłamie. On przynosi radość, nadzieję i odwagę: nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie (Łk 21, 28); mówi dzisiaj do nas. To wielkie wezwanie do aktywności i codziennego świadectwa wiary. Chrystus zachęca, aby nie lekceważyć potrzeby czuwania i trwania w gotowości na Jego powtórne przyjście. To, co może nam zagrażać i uśpić naszą czujność, to codzienne życie w oderwaniu od Boga, to przekonanie, że ja mogę i muszę wszystko uczynić,
zaś Bóg będzie tylko dodatkiem (por. Łk 21, 34-35).

     Wierzący zdaje sobie sprawę, że Bóg ofiarowuje mu zbawienie, a człowiek
nie powinien być obojętnym wobec tego wspaniałego daru. Adwentowy czas
to szansa, by lepiej poznać Boga, zrozumieć i zbliżyć się do Niego. To szansa, by ociężałe serca oczyścić i znaleźć w nim miejsce dla Zbawiciela. Otwarte serce staje się wrażliwe na Boży głos, a jednocześnie wolne od przewrażliwienia na mało znaczące sensacje życia.

4. Błogosławieni

W dniach Adwentu warto pytać się o swoje osobiste życie; jak wygląda nasza wiara i jedność serca z miłującym Bogiem. Nie obawiajmy się iść za Chrystusem
i głosić Go życiem, mamy przywilej głoszenia obecności Jezusa w mocach Bożego Ducha. Nie obawiajmy się iść za Chrystusem i przyznawać się do Niego, nawet jeżeli z tego powodu doznajemy niezrozumienia, czy odrzucenia przez ludzi. Jezus ciągle oczekuje od nas, wiary połączonej z uczynkami miłości (por. Jk 2, 20). Zapytajmy się więc siebie o wiarę i o miłość w naszych codziennych myślach, słowach i uczynkach.

Pamiętajmy zawsze o słowach Kazania na Górze: Błogosławieni jesteście,
gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie
(Mt 5, 11-12). To mocne podkreślenia znaczenia uczynków oraz roli, jaką przez cierpienie dla Chrystusa odegrają w świecie. Cierpienia mogą stać się powodem prawdziwej radości, jeżeli pozwalamy, aby Duch Boży nas umacniał. Nie obawiajmy się więc iść za Chrystusem i przyznawać się do Niego, nawet jeśli z tego powodu doświadczamy drwin, czy przykrości. Jakże często ludzie wyśmiewający wierzących, potrzebują naszej modlitwy, aby ich serca przestały być więzieniem samotności i rozpaczy.

5. Adwentowe zaproszenia

         Jeśli zeszliśmy z drogi Bożej, to Adwent zaprasza nas do powrotu na właściwe ścieżki życia. Jeśli całkowicie odwróciliśmy się od Boga, to Adwent wzywa nas do nawrócenia: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15), zachęca nas Zbawiciel na początku swojego publicznego nauczania. Niech zatem Adwent wyprostuje ścieżki naszego życia, niech oczyści nasze serca z tego, co nas powstrzymuje od wyznawania wiary, abyśmy byli zawsze gotowi na spotkanie z Panem (por. Mt 3, 3; Iz 40, 3). Niech rozpoczęta droga Adwentu pomoże nam uwolnić się od tego wszystkiego, co przysłania nam przychodzącego Boga.

Nie bądźmy obojętni na to wezwanie. Z pomocą przychodzi nam Duch Święty, który bardzo pragnie doprowadzić nas do Boga. Otwórzmy się więc na Jego obecność i działanie. Wołajmy, aby przyszedł i swoją mocą rozpalił w nas pragnienie dobrego życia. Prośmy Go o światło sumienia i uleczenie zranionych serc. Podejmijmy duchowy wysiłek, by nasze serca nie były ociężałe na skutek pogoni za dobrami tego świata (por. Łk 21, 34). W gotowości oczekujmy na przyjście Pana. Spotykajmy się z Nim codziennie; choćby w chwili najkrótszej modlitwy (por. Łk 21, 36).

6. Adwentowe przyjścia Jezusa

         W Adwencie rozważamy dwa przyjścia Jezusa: to pierwsze, kiedy ponad 2000 lat temu narodził się w Betlejem w ubogiej stajni, jako bezbronne Dziecię (por. Łk 2, 1-20), i to drugie, które ma nastąpić w czasach ostatecznych (por. Mt 25, 31-46). Wiarę w to powtórne przyjście wyznajemy słowami Wyznania wiary: Wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale, sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca.

     Teraz Jezus, po Wniebowstąpieniu, zasiada po prawicy Ojca (por. Mk 16, 19), ale zgodnie ze swoją zapowiedzią kiedyś przyjdzie w chwale sądzić żywych
i umarłych (por. J 12, 8). To przynagla nas do refleksji nad własnym życiem, nad tym, z czym na ten sąd pójdziemy, z czym staniemy przed Bogiem (por. J 7, 24). To, czego Bóg oczekuje od ludzi, to nade wszystko wiara połączona z uczynkami miłości. Nie bądźmy obojętni na to wezwanie, aby otrzymać dar miłosierdzia.

Drodzy Siostry i Bracia,

         Rozpoczynamy kolejny etap programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce, aby rozpoznać Ducha, który umacnia miłość. Od pierwszej niedzieli Adwentu tego roku, w działania pastoralne wpisze się hasło: W mocy Bożego Ducha. Niech zatem Duch Święty pozwoli nam dobrze przeżyć Adwent oczekiwania oraz cały rok liturgiczny. Polecamy Jego ożywiającym mocom cały Kościół Łowicki i wszystkich, którzy go stanowią. Niech Boże natchnienia towarzyszą nam na każdy dzień, a wspólnota Kościoła niech staje się przestrzenią jedności, nadziei i wzajemnego wspomagania.

         Na adwentowe dni jednoczę się z Wami wszystkimi darem błogosławieństwa:

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

 

 

Andrzej F. Dziuba

Biskup Łowicki